Kung meron mang nabago sa buhay ko sa magdamagang pakikipag-usap sa mga Inglisero sa ibang bansa, yun siguro ay ang “pananaw ko sa ORAS.”Haha, siguro aakalain mong matutunan mong maging mahusay sa lenggwaheng banyaga (sa pagsalita man o sa pag-intindi). Pwede na rin. Nung una naman talaga ang hirap nilang intindihin, yung tipong pagka-galit na sila at sunud-sunod na ang Ingles eh para ka na lang pinaputukan ng baril sa mukha. Wala kang masabi. Pero ngayon, ang sarap nang makipagsabayan at sabihing “I’m sorry for the interruption, but if you won’t be behaving in a professional manner, I will disconnect the call at once,” wahahaha. Sarap!
Pero ang babaw naman kung yung Ingles lang pala ang dahilan kung bakit andun ka sa call center. Para saan ang Ingles mo, eh marami namang tao sa ibang bansa na pilit minamahal ang kanilang lenggwahe at hahanapan ka pa ng interpreter kasi karapatan daw nila yun bilang customer. Astig. Ayaw nilang pilitin ang sarili nilang magsalita ng baluktot na Ingles dahil alam nilang hindi dahil nasa bansa ka nila eh susundin mo na ang lahat ng nasa kanila. Pero sa huli, may sense naman talaga ang pagsasalita ng Ingles, hindi ka nila maloloko. Period.
Maiba tayo at mabalik dun sa ORAS na sinasabi ko sa simula. Simple lang naman. Nalaman ko ang kahalagahan ng bawat minuto, ng bawat segundo. Sa sobrang halaga nila, nagulat din ako nung naramdaman kong matagal pala ang itinatagal ng isang minuto, at mas lalo pang nakakagulat na marami pala talagang nangyayari sa isang minuto. Biruin mo, sa isang minutong nawala ka sa operasyon, ang laki na ng nawawala sa buong grupo. Isang minuto na kung tutuusin eh ang sarap lang patayin pag nanonood ka ng TV, o kaya pag nagshoshopping. Sa sobrang halaga nito, mawawalan ka ng trabaho sa isang minuto na ilegal kang nawala.
Hay, buhay nga naman. Ang iba, ayun nag-eenjoy magsayang ng oras. Pero ako ngayon, kahit isang minutong nakapikit ang mata ko ay importante, kahit isang minutong wala akong ginagawa ay napakahalaga. Di ba? Kung mahalaga na sa akin ang isang minuto, mas lalo akong magiging masaya sa dami ng minuto sa isang oras, sa isang araw, sa isang linggo, sa isang taon… Mas may sense ang buhay, kung baga.
At dahil ba natutunan ko na ang leksyon ko, pahiwatig na ba itong dapat akong humanap ng pagbabago? Sana pagkagising ko bukas eh may sagot na.
