“I’m missing more my workmates than my work…”

Dati, takot pa akong magtrabaho kasi baka hindi ako makasabay sa mga taong propesyunal na kung kumilos. Nakakatakot maramdamang nag-iisa ka lang at walang nakakaintindi sa kinikilos mo. Nakakahiya ring basta na lang ialok ang iyong kamay sa mga katrabaho para makipagkilala. Sa madaling salita, sa tatlong buwan na pananatili ko sa kumpanyang unang nagtiwala sa aking kakayahan, nabibilang lang ang mga taong aking nakilala. Sa totoo nga nyan, mas marami pa ang mga katrabaho kong kilala ko sa mukha kesa sa mga taong kilala ko sa pangalan. Sayang, nang dahil sa takot at hiya ay hindi ko naiabot sa lahat ang aking kamay para tangkaing makipagkilala. Wala na akong magagawa, huli na ang lahat.

Oo, kokonti lang ang mga taong naging totoong bahagi ng pang-araw-araw na buhay ko sa opisinang iyon. Pero masasabi ko pa rin na mas namimiss ko ang mga katrabaho kong iyon kesa sa mismong naging trabaho ko sa kumpanya. Oo, lunod na lunod na ako sa mga keywords. Sawang sawa na, kung baga, kahit sa maikling panahon lang. Pero hindi ko kailanman pinagsawaan ang pagsama sa mga katrabahong itinuring ko nang mga kaibigan.

*si tina. Ikaw ang kauna-unahang naging kaibigan ko sa labas ng eskwela. Salamat sa mga oras na pinagsamahan natin lalo na nung mga unang araw ng trabaho. Siguro kung di kita kasama, mas lalo akong nahirapan sa pakikibagay sa bagong mundong kinabilangan natin tatlong buwan na ang nakalipas. Nakakatawa ring isipin, ikaw ang una kong nakasama sa unang araw sa trabaho, at ikaw rin ang huli kong nakasama sa kahuli-hulihang oras ng pagtatapos ng kabanata ng buhay na ito. Amazing, di ba?

*si ate blu. Nung training pa lang natin, akala ko mahirap kang iapproach.(hehe) salamat sa pagreach-out. Ayan tuloy, nakatagpo ako ng kapatid sa loob. Salamat sa keywords, sa pakikisama, sa paggabay sa baguhang tulad ko, sa pagkakaibigan, sa tiwala, sa kape, sa snacks (ililibre mo pa ako ng mcfloat!haha), at sa napakarami pang mga bagay. Ikaw ang magiging dahilan kung bakit kailanman ay hindi ko malilimutan ang kulay na bughaw. (ang lalim!)

*si ate anne. Ikaw ang nakapagpafeel sa’kin na masaya pala sa station natin. Dati kasi wala akong makausap. Pero nung lumipat ako ng terminal sa tabi nyo ni kuya juls, nagbago ang lahat. Nagsimula ang pagkagulo ng buhay ko!haha joke lang…ang totoo, nagsimula ang isang napakasayang work experience. Iba pala talaga ang feeling pag may kausap ka at may kasama kang tumawa. Salamat.

*si kuya juls. Salamat sa mga oras ng pakikipag-usap sa’kin, nafeel ko tuloy na di pala ako nag-iisa sa mundo. Alam kong di ako masalitang tao, mahirap intindihin, at minsan walang kwentang kausap (haha), pero salamat sa pagreach-out. Ipagpatuloy mo ang paggawa ng mga astig na istorya. Sayang, maagang natapos ang lahat, hindi mo tuloy ako napahiram ng book na “All I Ever Really Needed to Know I Learned in Kindergarten.” Gusto ko pa naman ito, anyway, bili na lang ako pag di na ako pulubi. Haha

*si bhudz. Naalala ko, bago natin malaman ang masamang balita nung araw na iyon, habang wala pa tayong pc na magagamit, nasabi mong parang ang suplada ko. Nahalata mo?hehe Sayang, hindi na ako nabigyan ng pagkakataon na mapatunayang mali ang sinasabi mo. Pero, salamat pa rin. Ikaw ang kaisa-isang taong nakita ko na “live” na kumakain ng literal na sili kasabay ng kanin at ulam. San ka pa?

*si allen, na itatago ko na lang sa alyas na Maroon 5. Haha, bakit Maroon 5? Kasi, di ba kasabay mo ako dati sa exam? Tapos mas tumatak sa utak ko ang suot mong maroon na polo kesa sa’yo mismo. Kaya ayun. Salamat sa mga pagpapatawa. Mas nagiging masaya ang lunch time at working time dahil sa mga punch lines mo.

*si kuya nonoy—ang taong adik din sa kape katulad ko. Salamat sa pagiging kuya at sa libreng mcdo!hehe (trivia: cute ang mga anak ni kuya na sina aemon at enuj)

*si kuya bernz. Wala akong masabi.haha salamat sa mga blog sources, auto parts sources, auto parts descriptions, at sa cloud 9. Hahaha

*si riza. Sa totoo lang, pareho kami ng kolehiyong kinabilangan nito. Kaso, una ko syang nakita, dito na sa kumpanya. Ikaw ang nagpatunay sa akin na, this world is indeed a big world!haha

*si ate peach. Sya ang team leader ko, pero sa tatlong buwan kong pagtigil sa kumpanya, kahit libu-libong words na ang naisubmit ko sa kanya, siguro di pa lalampas sa 100 ang mga salitang binitawan ko sa harap nya. Ganun kalaki ang mundo. Sa huli, marami pa rin akong natutunan sa kanya.

***marami pa naman akong mga kakilala bukod sa mga nabanggit ko. Kaso, hindi ko sila masyadong nakahalubilo sa loob. Ang mga taong nabanggit ko sa taas ay ang mga taong naging bahagi talaga ng araw-araw na buhay ko sa loob ng tatlong buwan ko sa trabaho. Maikli mang panahon ito, nakakalungkot pa ring isipin na magiging iba na ang lahat.

Senti ako ngayon, alam ko. Pasensya na, pero kung alam mo lang kung ano ang nangyari, baka sabihin mong kulang pa ang rekado sa sinusulat kong ito.

never say goodbye

bawal mag-goodbye.

walang goodbye.

hay. madami pa naman sana akong gustong isulat. pero nag-iba ang ihip ng hangin ngayon.

oo, wala ako sa sarili para magsulat ngayon. pero ito na ang paraan ko para mawala ang lahat.

bukas, iba na naman ang drama ng buhay ko. simula na naman ng mga pagbabago.

iba man ang maging timpla ng mga bagong isusulat ko, sana may makapulot pa rin nito. salamat sa lahat.

i don't need one more day

matagal ko ring pinag-isipan ang pagbili ng pinakabagong libro ni mitch albom (actually, di na talaga sya bago kasi 2006 pa yun, pero di ko pa nababasa dati kaya tinawag ko na lang na bago). ilang beses na rin akong nagpabalik-balik sa bookstore para doon na mismo pag-isipan (minsan kasi, mas madaling magdesisyon kung on-the-spot, pero wala ring nangyari). ilang araw ko ring binalak na bilhin na iyon, pero noong Linggo lang talaga ako nakapagdesisyon. sa madaling salita, binili ko rin. medyo mahal sya para sa isang pulubing batang katulad ko, pero sa huli, hindi mababayaran ang mga leksyong natutunan ko.

for one more day. mitch albom. nakilala ko si mitch albom sa tuesdays with morrie. pagkatapos kong basahin iyon, alam kong natagpuan ko na ang isa sa mga paborito kong manunulat. matapos ulit noon, kumuha rin ako ng kopya ng the five people you meet in heaven. (wala akong bayad sa endorsement dito, alang-alang sa isang napakagaling na peryodista, libre na ito para sa kanya!haha)

for one more day. paano daw kung bigyan ka ng pagkakataong makasama ulit ang isang taong mahal mo na nasa kabilang buhay na. ano ang gagawin mo? magiging matapang ka ba para harapin ito? si chick, ang anak na piniling maging isang daddy's boy. ilang beses nyang hindi ipinaglaban ang kanyang ina. naging sunud-sunuran sa lahat ng gusto ng kanyang ama. at sa huli, namatay ang kanyang ina habang pinipilit nyang mapahanga ang kanyang amang nang-iwan sa kanila nang mahabang panahon.

***

hindi kailangang mamili ng mga anak sa pagitan ng kanyang mga magulang. sinabi ng ama ni chick "you can be a daddy's boy or a mommy's boy, but you can never be both."

kung nandun lang ako sa istorya, malamang na tumutol na ako ng sobra. oo, dalawa ang magulang ng lahat pero hindi intensyon ng mundo na pagpiliian ito. bakit ba hindi natin magawang maging masaya sa mga bagay na binigay na? bakit kelangang may itatapon pang isa? magulang yan, hindi asawa. kung asawa yan, tama lang na isa lang. pero ibahin mo ang mga magulang mo. may mga leksyon sa buhay na kailanman ay hindi maituturo sa'yo ng iyong ama, pero maibibigay sa'yo ng iyong ina. meron din namang leksyon ang iyong ama na kailanman ay hindi maibibigay sa'yo ng iyong ina. bakit dalawa ng magulang mo? simple, dahil kelangan mo ng dalawa.

wag mo nang hintayin na mawala ang isa para lang malaman mo ang kahalagahan nya. wag kang maging si chick na ginustong magkaroon ng isa pang araw kasama ang kanyang ina para mas makilala sya. at lalong wag naman sanang dumating sa punto na pagkatapos ng i"isang araw" na iyon ay malalaman mong hindi mo pala talaga sya kilala.

hindi basta nobela lang ang "for one more day." katulad ng ibang libro ni mitch albom, naging basehan nito ang totoong istorya ng buhay ng isang tao. sana mabasa mo ang libro.

i'm no dadi's girl

bunso ako sa pamilya, pero hindi ako daddy's girl. ganun pa man, hayaan nyo akong makipagsabayan ngayon sa lahat ng mga anak na labis ang pagmamalaki sa kanilang mga ama.

hindi ko man nababasa ang lahat ng naiisip at nararamdaman mo, kaibigan pa rin kita...

hindi ko man nasasabi sa'yo ang lahat ng gusto kong sabihin, kaibigan mo pa rin ako...

sana lumaki akong parang barkada ka lang... pero ayos lang naman, kasi kung ganun nga ang nangyari, baka hindi ako ganito ngayon...

salamat pa! happy father's day!..anu ba ang nangyayari sakin? bumabati ako dito pero alam ko namang hindi nya 'to mababasa. iba ang mundo ko sa mundo nya. pero baka di ko kasi masabi...at least, naisulat ko.

para sa ibang mga tatay dyan, nasa inyo rin ang aking pagbati. let this world be conquered with the greatest dads!

i'm free

di ko maramdaman ang kahalagahan ng araw na ito. sayang, gusto ko pa naman sanang makiisa sa patuloy na pagpupugay sa kalayaan ng bansang aking ginagalawan. napagkaitan na naman ako ng pagkakataon. kasi bakit ba naman may mga taong pilit pinagpipilitan ang mga bagay na hindi dapat. madami tuloy ang naaapektuhan.

isipin mo, ano ang gagawin mo sa ikasiyam ng Hunyo na itinalagang araw ng pahinga? pipilitin mo ba ang sarili mong gunitain ang nararapat na dahilan dahil sa kawalan mo ng magawa? siyempre hindi. at kung oo naman, patuloy mo na lang bang babalewalain ang tamang araw ng paggunita? at sa kagustuhan mo namang gawin ang nararapat gawin sa tamang araw, wala ka namang pagkakataon dahil naagaw na sa'yo ang mismong oras mo. (trabaho man o eskwela kaya)

saan na ba tamang lumugar?

***ang dahilang ito ang nakakapagpainit ng ulo. idagdag mo pa ang aking pagkalugi sa ganitong sistema dahil natural na naman sa kumpanyang aking pinapasukan na walang pasok tuwing lunes. hay!

too much

gaano man kalalim ang baso, sa oras na mapuno ito, aapaw din ito.

ayos lang naman sanang lagyan ng laman ang baso, basta alalay lang kaibigan. hindi ka na bata para hindi malamang hindi na nito kaya. ikaw din naman ang mababasa oras na umapaw ito.

hindi baso ang problema ko. at lalong hindi ang tubig na inilalaman dito. hindi rin ang sarili ko. malamang alam mo na, kung nangyari na rin ito sa'yo.

nothing is permanent except "change"

kung sinasabi mong malaki na ang pinagbago ko, yun ay dahil wala ka sa araw-araw ng buhay ko.

totoo, nagbabago ang tao. para saan pa ang mga bukas na dumarating kung wala ka rin namang bagong gagawin? nagbabago ang tao, paunti-unti nga lang. hindi na ikaw ngayon ang parehong ikaw kahapon. hindi mo na masasabing ikaw pa rin yan. oo, ikaw nga yan, pero may nagbago na sa'yo. kahit konti lang.

hindi mo 'to mahahalata kasi nga konti lang. mapapansin mo na lang kapag ilang buwan na ang lumipas. kasi naipon na ang mga kokonting nagbago sa'yo at unti-unting lumalaki. hindi man aminin ng iba, lahat ng madalas mong makasama ay wala ring mapapansin. kahit ikaw, ang pagbabago sa kanila ay hindi mo rin mahahalata. lilingon ka na lang sa iyong mga kahapon at sasabihin mo sa sarili mong "ibang-iba na nga ako ngayon."

ikumpara mo ang ganitong sitwasyon kapag nakasalamuha mo ulit ang isang taong matagal mo nang hindi nakakasalamuha. magugulat na lang siya sa laki ng pinagbago mo dahil ang laki ng pagbabago ay katumbas ng dami ng araw na dumaraan. kung wala siya sa tabi mo kinabukasan ng ngayon, malamang mahihirapan siyang tanggapin dahil mas nasanay siya sa pagkakakilala sa'yong katulad ka ng dati. pero di niya alam, patas lang naman kayo. dahil sya malaki na rin ang pinagbago.

kaya wag mo akong sisisihin kung malaki na ang pinagbago ko. kailanman, hindi pipigilan ng tao ang magbago para lang patuloy na masakyan ng iba ang buhay nya. malamang, ganun ako. kung ang mundo nga na walang buhay, nagbabago. ako pa kaya? pasensya na.