Lesson Learned from a Priest

Nangyari na ba sa buhay mo
na may isang taong sobrang pinipilit kang magsimba?

Yung tipong ang sama-sama mong tao pag hindi ka sumama.
Yung tipong akala nung taong yun isa syang anghel na ipinadala sa lupa
para iligtas ka sa kasalanan.
Yung tipong pag sumama ka
eh parang nakoronahan na sya ng “halo” sa ulo.


Sa kaso ko, OO na.
maraming beses na.

aaminin ko,
hindi ako palasimbang tao.

Pero mali ang pagsiksikan mo sa isang tao
ang diskarte mo para sa pagpapakarelihiyoso.
May iba-iba tayong pananaw kung pano maging ganito.

Siguro nga walang palya ang attendance mo sa pag-attend ng misa.

Pero hindi sapat na dahilan yun
para husgahan mo ang taong iba sa ginagawa mo ang diskarte
na mali at masama.

Baka hindi mo lang alam,
mas may takot at mas mahal nya pala
ang Dyos na sinasamba nyo kesa sa’yo.

Maaari ngang hindi mo halata o hindi mo nakikita,
pero hindi ibig sabihin nun na yun na ang basehan mo ng katotohanan.

Higit sa lahat, kung ang mga nakikita mo ang iyong sukatan, mas madali kang mahuhusgahan na puro ka lang pala palabas.

Wala sa puso ang ginagawa mo.

Para ka rin nyang lalakeng nagmahal dahil sa kagandahan ng babae.
Sa huli, wala naman palang utak at puso na mapapakinabangan.


Nakuha mo?
Sabi nga ng pari sa misa,
may tawag sa mga taong hindi tugma ang saloobin sa ginagawa.
Siguro tama na yung salitang plastic.

Pero hindi pala.

IMPOKRITO.

Yun nakuha mo.

looking back

wag mong tatawaging walang kwenta ang lugar na kinatatayuan ko, kung nanggaling KA rin dito.

lalo na kung matagal ka ring nakinabang sa kung ano man ang meron dito.

pero kung ganyan din lang naman pala ang ugali mo at wala nang makapipigil pa sa'yo,

ANG SWERTE NAMAN PALA ng lugar ko

kasi kung basura ito ngayon, ano pala ang tawag mo noong nandito ka pa?

walang kwenta ang mga taong hindi marunong magpahalaga sa pinanggalingan

..at kahit ang basurang kinalalagyan ko ngayon ay tiyak na isusuka sila...

naiiintindihan ko kung bakit ganyan ka. kasi sa lahat ng pagbabagong nakita mo, ginto ang tingin mo. wag mong sabihing kahit ang dati mong sarili eh basura na rin ang itatawag mo?

ikaw ang nakakatawa.

making decisions

masarap magbukas ng bagong yugto sa buhay.

di man malaman ng ibang tao ang nararamdaman mo,

di man nila maintindihan ang mga ginagawa mo,

di man sila masaya sa daang pinili mo,

di man sila pabor sa desisyong ginawa mo....

O KAHIT KUMONTRA PA ANG BUONG MUNDO...

mas importanteng, alam mo ang ginagawa mo.

masaya ka sa ginagawa mo
alam mong tama ang ginagawa mo
may tiwala ka sa desisyon na ginawa mo

wala nang pakialaman sa sasabihin ng iba...

alam mong buhay mo yan at ikaw lang ang magsusulat ng mga kwento

ikaw ang magbubukas ng pinto

AT IKAW DIN ANG MAGSASARA

sana malaman nilang may sari-sarili tayong buhay
kung makikialam lang ang iba, sana perpekto na ang buhay nila
sana masaya sila
at sana totoong nanggaling sila sa katayuan mo
para naman maging kapani-paniwala ang mga sasabihin nila...

kaya nga tig-iisa tayo ng buhay eh, parang papel sa eskwela.
bawat estudyante, bahala na sa gusto nilang isulat
kung magkopyahan man, yun ay dahil sa kagustuhan ng isa't isa


sa madaling salita, kung wala kang permisong makigulo sa buhay ng isa

WAG KA NANG SUMINGIT PA

wala kang lugar

wala kang papel

walang kwenta ang sasabihin mo

tapos.

saying goodbye

nakakatawa. kung kelan naman sinuko ko ang lahat at sinunod ang gusto ko saka naman ako nawalan ng oras para sa pagsusulat.

ganunpaman, ang sarap humarap sa lahat ng tao na alam mong masaya ka sa takbo ng buhay mo. na ikaw ang nasusunod sa pagtupad ng mga pangarap mo.

masaya pala talaga.
kung hindi pa ko bumitaw, hindi ko mararanasan ang ganito.
totoo nga.
hindi mo malalaman ang kalalabasan ng isang bagay kung wala kang lakas ng loob na tingnan ito.
sigurado na ako.
kelangan mong pakawalan ng laman ang kamay mo para makahawak ka ng iba.

masyado na sigurong magulo ang mundo.
kung patuloy akong makikigulo rito, saan na lang pupulutin ito?
hindi ko kelangang guluhin ang sarili ko, para lang makibagay sa napakagulong mundo.

ito na ang simula...
ng PAGBABAGO.

no more calls

bakit kung kelan nandito na, tsaka naman nakakapanghinayang.

bakit noong malayo pa, lagi namang naghihintay.

pero ayaw ko na.

tapos na.

manghinayang man ako, wala nang bawian.

totoo na 'to.

may dahilan kung bakit ganito.

malalaman mo rin na tama ako.

...no more calls to come...

puzzle beater

paghiwa-hiwalayin mo man, magagawan pa rin ng paraan para mabuo muli.

wag mo lang iwawala ang mga piraso...

pag nagkataon, malaking problema. SIGURADO.

ice cream treat

ice cream. may rason para magcelebrate. isang taon na ako sa trabaho ko. congratz sa akin.

...napatunayan kong mahaba pala talaga ang pasensya ko. bakit? dahil nagtagal ako nang ganito katagal.

... kung ayaw, maraming dahilan. pero minsan, kahit ang mga pinakamabigat nang dahilan ang nasa likod mo, wala ka pa ring magagawa para umalis na lang

...kung gusto, maraming paraan. may mga paraang nauubos din. hindi lahat kayang gawan ng paraan, kahit sobrang gusto mo pa to.

kelangan pa bang magcelebrate? hindi na ako maghihintay na dumami pa ang mga taon ko sa trabaho kong ito. araw na lang ang bibilangin ko. sa wakas, laya na ko.

who is he?

Matagal na rin akong naghihintay ng susunod na kwentong barbero ni bob ong. Ang hindi ko lang maintindihan, bakit sa tagal ng paghihintay ko parang nahuli pa ako sa balita sa bago nyang libro? Mabuti na lang kamo at napadpad ako sa NBS. Ayun, nakaadvertise bilang #2 best selling book for non fiction. Kaso, nalibot ko na ang buong bookstore, wala akong makitang kopya.

Hindi ako nawalan ng pag-asa. Nagtanong ako sa saleslady, sabi nya out of stock na raw. Walang bagong delivery. Bad trip. Hindi ako makatulog noong araw na yun, pinapatay na ako ng adiksyon ko.

Ayun, nakakuha rin ako ng kopya kinabukasan. Kaso wala akong oras para magbasa. Sa madaling salita, sa kinabukasan pa noong araw na yun ko nabasa. Dalawang oras lang ang itinagal ng mga pahina. Di ko namalayan, lumilipad na pala na parang ibon ang batang si Ging-Ging. Tapos na ang kwento.

Ganunpaman, ang KAPITAN SINO, parang kwentong katulad ng Mac Arthur. Nobela. Pero, astig pa rin. Marami pa ring nakakatawa. Marami pa rin akong natutunan. Marami talagang mga puntong nagpapamulat sa katotohanan, hindi man maniwala ang mga nakakakita ng libro na may ganung klase palang laman ito.

Katulad ng pagkasilver ng cover nito, parang bagong pag-asa.

Pero natutunan ko ang pinakaastig na sagot sa tanong na anong gagawin mo? Anong ibabahagi mo? --- “kung ano ang kaya ko.”

Sa huli, hindi kailangan ng pangalan para tumulong, kahit hindi Kapitan Sino ang pangalan nya, kahit pa Super Strength, ang importante, nagbibigay ka ng tulong base sa kung ano ang kaya mo.

Salamat Rogelio. Salamat Kapitan Sino. Salamat Bok-bok. Salamat Tessa. Salamat Ging-Ging. At super salamat kay Bob Ong. Oo nga, ito ang totoo.

Til when should I wait?

bago ako mag-umpisa, binigyan ko na ng limitasyon ang sarili ko. alam kong kailangan kong huminto sa oras na ako na mismo ang nagtalalaga. pero para akong tanga na pinagtaksilan ang sarili kong mga utos. heto ako ngayon, malapit nang dumating sa sukdulan. sana hindi ko pagsisihan.

hanggang kailan ko ba pahahabain nang pahahabain ang oras? hanggang kailan ko kaya kayang pagtaksilan ang sarili kong mga pangarap? hanggang kailan ko kaya kayang magpanggap na ayos lang ang lahat, na masaya ang ganito?

hay, di ko rin maintindihan ang sarili ko. lunod na lunod na ako sa trabaho ko. gusto ko na nga lang matulog hanggang sawa na 'ko. ang sarap manood ng tv hanggang sumakit ang mga mata ko. ang sarap magbasa ng libro hanggang sa maubos na ang mga pahina. nakakainggit ang iba. sila, walang nagsasabing ganito ang dapat gawin. wala silang oras na dapat habulin, walang tulog na dapat putulin, walang salita na dapat baguhin.

baliktad na naman ang mundo. alam kong marami ang walang trabaho. maraming may trabahong sobrang bigat ng kailangang gawin. maraming may trabahong hindi nabibigyan ng sapat na kapalit. maraming tao ang gustong magkatrabaho. maraming may trabahong gusto ng trabaho ko. pero heto ako, naghihintay sa pagdating ng tamang panahon....

sa tagal ng paghihintay ko, heto ang mga natutunan ko:

- maraming bagay ang kailanman ay di mo malalamang posible pala kung di ka ganun katiyagang maghintay sa pagsapit nito.

- kahit di mo gusto ang ginagawa mo, para sa ikabubuti ng nakakarami, pipilitin mong gawin na lang ng walang sinasabi.

- kahit gaano ka kadeterminado na magtagumpay, kung wala kang inspirasyon, babagsak ka rin sa huli.

- kahit gaano karami ang benepisyo ng isang bagay, kung wala ang puso mo dito, papangarapin mo paring lumayo at iwan ito.

- hindi dahil matagal ka na sa lugar ay mahal mo na ito, pwede rin namang kinakailangan mo lang talagang manatili dito.

- may mga taong determinadong magbago, pero madalas takot sila sa pagbabago. ayun, sa huli, wala rin namang magbabago. patuloy na lang silang makukulong sa bagay na hindi nila gusto, na hindi nila kayang iwan.

- masarap pag bagong sweldo, pero wala nang mas sasarap pa kapag nakikita mong may natutulungan kang iba sa perang pinagpaguran mo.

- may mga tao talagang mapagsamantala. likas na pala sa mundo yun.

- may mga taong nabulag ng kapangyarihan.

- mas masarap magtrabaho kapag marami kang kaibigan kaysa sa mga katrabaho lang.

- mas masarap maging empleyado kaysa maging boss. Naku, ok na ang simpleng manggagawa kaysa naman nasa taas ka nga, bulag ka naman sa katotohanan. At dahil dun, BOSS ka nga nila, pero hinding-hindi magiging kaibigan.

- walang trabahong madali.

-sa trabaho, mas nakakapagod pag nakatunganga ka lang.

- pag hindi ako nagtatrabaho, nahihiya ako sa mga pulitiko. Sayang ang buwis na ibabayad sa kikitain ko. Pamasahe rin nila yun.

- ok lang sana ang magbayad ng buwis, basta maganda ang serbisyo sa mga government offices. Basta tama ang pakikitungo nila sa'yo. Baka di nila alam, sa buwis na binabayad ko at ng mga katulad ko nanggagaling ang pera sa bulsa nila.

- ok lang sana ang magbayad ng buwis, basta sa kalsada at hindi sa bulsa ng kung sinu-sino napupunta.

TAMA NA ANG NATUTUNAN KO. MUKHANG MARAMI NA. PERO MALAMANG MAY PART TWO ITO. Susunod yun, for sure. KAPAG LUMAYAS NA ANG KATAMARAN SA BUHAY KO....

from pink to green...

moving from my pink flat to the new emerald one...

Kung gusto mo ng pagbabago, nararapat lang na handa kang talikuran ang mga bagay sa kasalukuyan. Kung patuloy mong hahawakan ang bagay na yan, paano mababakante ang kamay mo para hawakan ang mga pagbabago? Hindi kailanman mangyayari ang mga pagbabago kung ikaw mismo ay di handang tanggapin na kailangan mong isakripisyo kahit na ang mga pinakamagagandang bagay sa ngayon.

Simple lang naman ang mensahe. Kung gusto mong ganyan ka na lang, eh di steady ka lang. Pero kung gusto mo ng pagbabago, kumilos ka. Ang pagbabago ay ang unti-unting paghakbang, hindi lang patungo sa unahan, kundi papalayo sa kasalukuyan.

Call Center Rules

Kung meron mang nabago sa buhay ko sa magdamagang pakikipag-usap sa mga Inglisero sa ibang bansa, yun siguro ay ang “pananaw ko sa ORAS.”

Haha, siguro aakalain mong matutunan mong maging mahusay sa lenggwaheng banyaga (sa pagsalita man o sa pag-intindi). Pwede na rin. Nung una naman talaga ang hirap nilang intindihin, yung tipong pagka-galit na sila at sunud-sunod na ang Ingles eh para ka na lang pinaputukan ng baril sa mukha. Wala kang masabi. Pero ngayon, ang sarap nang makipagsabayan at sabihing “I’m sorry for the interruption, but if you won’t be behaving in a professional manner, I will disconnect the call at once,” wahahaha. Sarap!

Pero ang babaw naman kung yung Ingles lang pala ang dahilan kung bakit andun ka sa call center. Para saan ang Ingles mo, eh marami namang tao sa ibang bansa na pilit minamahal ang kanilang lenggwahe at hahanapan ka pa ng interpreter kasi karapatan daw nila yun bilang customer. Astig. Ayaw nilang pilitin ang sarili nilang magsalita ng baluktot na Ingles dahil alam nilang hindi dahil nasa bansa ka nila eh susundin mo na ang lahat ng nasa kanila. Pero sa huli, may sense naman talaga ang pagsasalita ng Ingles, hindi ka nila maloloko. Period.

Maiba tayo at mabalik dun sa ORAS na sinasabi ko sa simula. Simple lang naman. Nalaman ko ang kahalagahan ng bawat minuto, ng bawat segundo. Sa sobrang halaga nila, nagulat din ako nung naramdaman kong matagal pala ang itinatagal ng isang minuto, at mas lalo pang nakakagulat na marami pala talagang nangyayari sa isang minuto. Biruin mo, sa isang minutong nawala ka sa operasyon, ang laki na ng nawawala sa buong grupo. Isang minuto na kung tutuusin eh ang sarap lang patayin pag nanonood ka ng TV, o kaya pag nagshoshopping. Sa sobrang halaga nito, mawawalan ka ng trabaho sa isang minuto na ilegal kang nawala.

Hay, buhay nga naman. Ang iba, ayun nag-eenjoy magsayang ng oras. Pero ako ngayon, kahit isang minutong nakapikit ang mata ko ay importante, kahit isang minutong wala akong ginagawa ay napakahalaga. Di ba? Kung mahalaga na sa akin ang isang minuto, mas lalo akong magiging masaya sa dami ng minuto sa isang oras, sa isang araw, sa isang linggo, sa isang taon… Mas may sense ang buhay, kung baga.

At dahil ba natutunan ko na ang leksyon ko, pahiwatig na ba itong dapat akong humanap ng pagbabago? Sana pagkagising ko bukas eh may sagot na.

on writing a book

Gusto kong sumulat ng libro.

Ako ang magdedesign ng cover.

Gusto ko yung astig.

Pero hindi ako magaling magdesign, sa kasamaang palad.

Kaya, magpapacontest na lang ako sa pinakamagandang design.

Ako na lang ang pipili.

Pero ano ang laman ng libro ko?

Nobela?

Biography?

Self-help?

Inspirational?

Fiction?

Non-fiction?

Ano?

Ewan ko. Wala akong maisip.

Paano ba magsisimula?

Sa anong lenggwahe ba mas maganda?

Kung sakali kayang makagawa ako,

May magbabasa kaya?

May mapupulot kaya ang mga mambabasa?

May tatatak kaya sa isipan nila?

Minsan naisip ko,

Mas ok palang magsulat na lang ng isang linya

Basta may magbabasa at may matututo.

Kesa makapal na libro na may astig na cover

Pero nasa sulok naman at pinagpipyestahan ng mga alikabok.

Sa ngayon, mas mabuting pag-isipan muna ang mga bagay na nais kong isulat.

Hindi lang dahil gusto kong magkalibro ay magsisimula na ako.

Ayoko ng basta libro lang

Wala akong pakialam kung hindi ito papatok sa masa

Basta may tao lang na makakaunawa at makikinabang

Kahit hindi marami, ok lang.

Kahit matagal pa, ayos lang.

Hindi dapat nagmamadali.

Parang buhay lang pala ang pagsulat ng libro.

Hindi katwiran na gusto mo kaya gagawin mo.

Kailangang pag-isipan muna nang mabuti.

Hindi lang ikaw mismo ang karakter sa buhay mo.

Marami pang tao

Kailangan mong isipin kung paano sila maaapektuhan ng ginagawa mo.

crystal clear

Hindi mo ako pwedeng piliting masgsalita dahil lang nakikita mong tahimik ako, o dahil tingin mo ay mahina ako nang dahil sa katahimikan ko. Isa lang masasabi ko, kung gusto kong magtanong, magsasalita ako, kung may hindi ako naiintindihan, magtatanong ako. Walang pilitan.

Isipin mo, kailangan ko pa bang mag-isip ng itatanong ko para lang mapatunayan sa’yong may alam ako, para malaman mong hindi ako mahina? Malamang nabuhay ka sa katotohanang “matalino ang batang matanong.” Oo tama yan, di ako kumokontra, pero hindi na ako bata, may mga bagay na kapag nakita ko ay maipapaliwanag ko, mga bagay na pag narinig ko ay maiintindihan ko. Sa mga simpleng pinagsasabi mo, sana maniwala kang naiintindihan ko. Hindi dahil wala akong maitanong eh wala akong naintindihan. Hindi mo ba nakuha na kaya wala akong maisip na itanong eh dahil alam ko na ang sagot sa mga posibleng itatanong ko?

Hindi nila ako katulad. May mga tao kasing magtatanong kahit alam na nila ang kasagutan. Ano sa palagay mo ang motibo nila? Simple, para subukan ang kakayahan mo at kung hindi mo masagot, alam nilang mas magaling sila sa’yo. Pero may mga tao naman talagang nagtatanong para linawin ang lahat.

Simple, kung nalalabuan ako sa sinasabi mo, uulanin ka ng mga tanong ko. Sana maging masaya ka dahil tahimik lang ako. Alam mo kung bakit? Dahil ibig sabihin nun, malinaw lahat ng mga sinasabi o tinuturo mo. Effective ka kung baga.

Likas sa tao ang maghanap ng kasagutan sa mga di nila naiintindihan, tao ako, kaya natural na magsasalita rin ako kung may kailangan akong maintindihan. Maghintay ka lang.

changing minds

astig siguro kung alam natin kung ano ang mangyayari bukas at sa mga susunod pang bukas. yung tipong pag pinikit mo ang mga mata mo at umisip ka ng petsa eh makikita mo ang bawat detalye. hay, ang sarap. biruin mo, di mo na kailangang mabaliw o mataranta pa sa pag-iisip kung ano ang kahihinatnan ng kapalpakang nagawa mo sa kasalukuyan. ang saya sanang isipin, pero sayang, hanggang pangarap na naman ito.

siguro sasabihin mo, "andyan naman ang mga manghuhula." hoy, gumising ka nga, hindi lahat ng kanilang mga prediksyon ay totoo. sabihin na natin na sa isang punto lamang sila sa atin, pero isipin mo, kaya nga sila inawag na manghuhula, walang katiyakan ang kanilang sinsasabi, from the root word ika nga.

tao lang tayo, napatunayan man ng siyensya na tayo ang pinakamatalinong tao sa balat ng lupa o sabihin pa nating sa universe pa, pero sa kabilang banda may mga limitasyon pa rin tayo. simple, katulad na lang ng mga isda, di man sila malulunod sa tubig, mamamatay naman sila sa lupa.

pero balik tayo sa usapan. paano nga kaya kung ang lahat ng magaganda at masasamang manyayari sa buhay natin ay alam na natin. ating isa-isahin. kung alam natin ang magagandang manyayari, eh di ayos. lagi na tayong magiging masaya at lagi na rin nating papangaraping dumating na ang tamang panahon para mangyari iyon. sa ingles, we'll always look forward to the time that it will be happening. pero, isang napakalaking pero! masaya ka nga at alam mong may magandang manyayari sa iyo bukas, pero isipin mo, pano na lang kung totoong nangyayari na iyon? dun mo malalaman na sana hindi mo na lang ito nalaman. bakit? kasi madidiskubre mo na nawalan na ng saysay ang salitang SORPRESA. habang buhay mo nang ipagkakait sa sarili mo ang kasiyahang hatid ng mga sorpresa. para ka lang nyan nanood ng peilikulang pangalawang beses mo nang napapanood.

sa kabilang dako naman tayo, kung alam mo na ang mga kapalpakang mangyayari sa iyo, masisiyahan ka pa bang gumising sa umaga at harapin ang dapat na mangyari? masisiyahan ka pa kayang namnamin ang mga tagumpay sa araw na iyon kung alam mong maya-maya lang ay may di magandang mangyayari. maliban sa nakakabaliw na pag-iisip na yan habang hinhintay mong dumating ang pagkakataong iyon, isipin mo kung andun ka na talaga sa panahong iyon. sasama lang ang loob mo na wala ka man lang nagawa para mapigilan iyon kahit na matagal mo nang alam na mangyayari iyon. nakasulat na ang lahat eh, ang lahat ng makikita mo ay mangyayari na talaga. so ano pa ang silbi ng kaalaman mo sa mangyayari bukas kung wala ka rin naman palang magagawa?

eh di wag na lang. "let's live one day at a time na lang," mas mabuti pa yun.